İnsanların bloglarına yazdıkları şeyler bana hep saçma gelmiştir. Paylaşmalarındaki amacı hiç anlamamışımdır. Bunun büyük nedeni, kısa bir süre öncesine kadar sürekli saçmalayan bloglardandır. Çoğu hava atma amaçlı, bazıları ise anlamadığım şeylerden bahseden… Ama sanırım artık anlamaya başladım. İnsan anlatma ihtiyacı duyuyor. Bir şeyleri sindiremediğinde, içine sığmadığında anlatmak istiyor. Kime olursa olsun. Ancak benim gibi ne idüğü belirsiz bir insan için bu daha zor. Gerçek duygularımı son 3-4 yılda çoğu zaman bastırdım. Sürekli güldüm. Her şeye, herkese… Şuursuzca güldüm hayata, oyunlarına. Basitti benim için. İki tuşa bas, birkaç kasını oynat. Çok basitti duyguları yalanlamak, onlara sahip değilmiş gibi davranmak. Bastırmak, sindirmek, affetmek ve unutmak. Yeteneğimin olduğu tek şey bu sanırım.
Ben buyum. Duygularını ifade etmeye korkan, güçlü gibi görünüp de canının acımasından ödü kopan bir korkak. Bunları buraya yazmamın sebebi, sadece canı isteyenlerin okumasıdır. Çünkü ben de her insan gibi anlatmaya ihtiyaç duyuyorum. Ama beni dinlemek zorunda değil kimse. İnsanları zorlayamam. Çünkü biliyorum, aralarında benim gibiler de var. Kimseyi kırmamak için yalanlarla boğuşan bir çok kişi var dışarıda. Çözüm üretmek zorunda değilim. Anlatmak yeterli benim için. Anlatıp her şeyi tekrar unutmak. Belki de birkaç yıl sonra bunları okuyup, ne kadar malmışım ben ya, diyebilmek için. Kendimle dalga geçip, her şeyi tekrar sineye çekebilmek için.
Adımın ne olduğu ne fark eder? Kim olduğum, nereli olduğum, cinsiyetimin ne olduğu… Ben O’yum işte. Asosyal, insanların ilgisinden uzak ve kavgacı kişilik. Rehberlik hocası tarafından sık sık çağrılan, ama her gittiğinde gülmekten başka bir şey yapmayan o kişiyim. Adımı öğrenmeniz zorunlu mu? Söyleyeyim o zaman. Ben Ayşe’yim, Mehmet’im, Dilay’ım, Kerem’im…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder